O Tizón de Nadal, un rito ancestral que aporta boa sorte e protección

O Tizón de Nadal é unha das tradicións máis antigas e fermosas que perduran en Galicia, especialmente nas aldeas e nas zonas máis rurais. Este rito remóntase aos tempos dos celtas, cando as comunidades realizaban celebracións en honra á deusa Nai Terra durante o solsticio de inverno. Naquela noite, as lareiras se enchían de vida cun grande madeiro, e a súa brasa debía manterse acesa durante toda a noite para garantir boa sorte, protección e prosperidade para o ano novo.

Este costume estaba ligado á crenza de que, ao acender o madeiro no solsticio, destruíase o vello para dar paso ao novo. O Tizón simbolizaba a renovación, un cambio de ciclo que viña cargado de boas enerxías e desexos de prosperidade. O feito de manter o madeiro aceso durante toda a noite, até a chegada do Ano Novo, era un acto de fe na protección que a calor e a luz do fogar ofrecían á familia. O foco do rito era o fogar, o lugar onde as persoas se sentían máis seguras e onde se renovaban os lazos familiares.

En Galicia, o feito de manter o tizón aceso durante toda a noite era especialmente importante nas aldeas, onde o madeiro de carballo, unha madeira robusta e duradeira, era o máis empregado. Este madeiro non só simbolizaba boa sorte, senón tamén protección contra os males e as adversidades. Unha vez que a brasa se apagaba, as cinzas do tizón eran gardadas, pois críase que servían como amuletos para afastar malas influencias e perigos, especialmente nas noites de treboadas ou desastres naturais.

Aínda que no mundo moderno este rito perdeu parte da súa popularidade, nas zonas máis afastadas e nas aldeas de Galicia, o Tizón de Nadal segue sendo unha tradición viva. Moitas familias aínda gardan o costume de colocar un grande madeiro na lareira, e aínda que hoxe en día non se trata de manter o fogo toda a noite, a súa presenza no fogar segue simbolizando a unión familiar, a protección e a esperanza no futuro.

Neste contexto, o Tizón de Nadal non é só un elemento decorativo, senón un recordo das tradicións que foron transmitidas de xeración en xeración. Un rito que conecta aos galegos coas súas orixes máis profundas, un legado das crenzas celtas que aínda hoxe se respira nas lareiras e nas montañas galegas.