O que non nos mata, fainos máis fortes

José Luis Correa Kessler S.L. é unha empresa líder no sector pesqueiro, con máis de 50 anos de historia e cuxa función principal é comercializar pescado fresco, elaborado e marisco por todo o mundo. Como empresa afectada pola crise do COVID-19, quixo aportar a súa visión a “Queda co noso mar”. Unha visión máis global, por ser unha empresa que aposta forte pola expansión cara a mercados internacionais.

Falamos con José Francisco Correa:

1.       Como vivistes en Correa Kessler a situación provocada polo COVID-19? Como a vedes agora?

Tan pronto se detectaron as primeiras alarmas e antes de que o Goberno decretara o estado de alarma, o que fixemos foi reunirnos as partes administrativas, produción e comercialización e as empresas externas de limpezas para organizar un protocolo para o que xa sabiamos que ía ocorrer e evitar contaxios. Tendo por base a seguridade de todos e todas e a seguridade alimentaria, íamos implementando todo o que se nos ocorría nestas reunión, das que sacabamos uns catro folios de decisións en canto a cambios de quendas; zonas estancas da nave para que, por exemplo, o que fora á lonxa non puidera entrar nestas zonas; para que os/as que estaban en administración que non se cruzaran cos de produción; establecemos que unha quenda non podía entrar ata que a nave fora completamente baleirada e desinfectada; habilitamos outro vestiario para que as quendas non se cruzaran entre si, deste xeito, se alguén se contaxiaba, polo menos non estaría en contacto con toda a plantilla; e se houbera un caso ou calquera sinal de alarma ou alguén con algún familiar mal na casa, separaríamos a esa persoa de todas as demais, incluso preferíamos que quedara na casa uns días, porque á semana ou dez días facíanlle un test e, se daba negativo, xa volvía a traballar. Por sorte e que saibamos, non tivemos ningún caso.

2.       Tivestes suficiente abastecemento de produto?

Igual sobraba de algúns produtos e de outros tiñamos menos do que necesitaríamos, porque determinadas frotas non foron ao mar ou botaron máis días paradas, sobre todo os que ían á pesca de altura. Os armadores tiñan bastantes problemas para recrutar as persoas necesaria para saír ao mar, porque a xente tiña medo. A esta xente había que facerlle test, porque teñen que convivir cada día. Entón o que se ve é que foron moi responsables, porque podían ser un foco importante de contaxio.

3.       Atopástesvos con problemas para poder comercializalo? E en canto á exportación?

Os produtos como os pescados finos e os mariscos non se venderon igual e, para a exportación, sobre todo a Italia, tivemos moitos problemas. A parte de que xa nos estaban pedindo pouco, tamén era moi difícil atopar medios de transporte para levar as mercadorías.

Na época máis virulenta da pandemia estivo moi complicada a exportación, é unha parte moi importante do noso negocio e viuse moi afectada. Por exemplo, a campaña da cabala, que para nós é fundamental, cadrou xusto no medio e medio da pandemia e pasamos de transportar tres tráileres de cabala diarios a un cada dous días, porque non había nin demanda nin transporte. Con quen si que traballamos practicamente sen diferencia foi con Portugal, que nos axudou a levar a situación mellor.

Agora estase recuperando a situación en canto á exportación.

4.       Notastes algún cambio nas tendencias de consumo? Cales foron as especies máis demandadas?

Eu creo que ao principio de todo a xente o que compraba eran auga e conservas, máis que peixe fresco, sobre todo ao principio co medo. Quizás agora o único que se ve é unha tendencia ao consumo de produtos máis baratos, aumentaron bastante os pedidos dos supermercados de bacaladilla, xurelo, cabala e ese tipo de produtos.

5.       Incrementouse o consumo de peixe conxelado fronte ao peixe fresco?

Nós máis que conxelados facemos produtos elaborados, e neles o consumo foi semellante. Non houbo un cambio destacable. O conxelado é fácil que aumentara, porque a xente non quería saír todos os días, igual que o sector das conservas aumentou moito as súas vendas.

6.       Como evolucionou a situación na lonxa?

Eu creo que o fixeron todo o ben que o podían facer. Intentaron evitar na medida do os contaxios marcando unhas pautas de seguridade en canto a evitar aglomeracións: menos compradores dentro da lonxa, sistema de quendas... Non teño nada que dicir, tomaron as medidas que estaban na súa man.

7.       Foi diferente a situación no porto da Coruña respecto ao de Celeiro ou outros portos?

No porto de Celeiro e no de Burela vimos unha caída espectacular do consumo, e polo tanto dos prezos, de todo o pescado branco: pescada, rape, etc. Porque faltou hostalería, que é fundamental para o consumo dos tamaños máis grandes dese tipo de peixes. Chegou a valer máis o pescado pequeno que o grande. Por exemplo, unha juliana de 10 quilos chegou a valer 1 euros en lonxa 1, ou por debaixo, e un pescado de 2-3 quilos igual valía 4 euros, porque ninguén leva un rape de 12 quilos para a súa casa.

8.       Tivestes que facer algún ERTE?

Non, aínda que os volumes de traballo víronse algo reducidos porque hai produtos que se venderon menos, nós intentamos aguantar con todo o persoal.

9.       Como foi a vosa situación en canto a EPI’s e medidas de seguridade?

Baseámonos en intentar conseguir a máxima seguridade e aportarlles aos traballadores todos os EPIS necesarios. Neste sentido podería falar moito en contra da administración central, sen embargo, non da xunta de Galicia, que nos axudou moito. Porque nós nun principio podiamos ter conseguido test para todos os nosos traballadores e non se nos permitiu, é máis, ao laboratorio incautáronselles e díxonos que tiveramos coidado, porque nos podían sancionar con ata 60.000 euros por cada test que se fixera sen estar facultado por un médico. Isto pareceume unha vergonza,  só buscamos protexer aos nosos empregados e esa é a maneira máis fácil, sobre todo para as persoas que van a embarcar e estar xuntas nun espazo reducido.

10.   Cres que se adoptaron as medidas necesarias para frear esta situación?

Por suposto que non. Nós tivemos moita sorte de que o goberno autonómico soubera defender os nosos intereses e presionar para poder facer test nos barcos para que puideran saír.

As medidas de protección que tivemos conseguímolas pola nosa conta, por exemplo, coas pantallas coñeciamos un sitio que as estaba comezando a fabricar e comprámolas para os traballadores e traballadoras, porque as mascarillas eran insuficientes, na nosa produción é moi difícil manter unha distancia de dous metros, non temos un campo de fútbol para separar á xente e as maquinarias tanto.

Houbo cousas moi incoherentes como non poder pasear pola praia e si pola calle, cando hai menos espazo; non poder saír a pasear ás 12 da noite cando desa hora non hai ninguén por aí; ou non poder abrir as tendas grandes, cando teñen máis espazos que as pequenas. O que terás que facer e saír coas medidas necesarias. Estou bastante indignado coa xestión.

11.   Que cres que se podería facer para mellorar a situación?

Eu penso que a solución era facer test a todo o mundo, así os que tiveran terían que confinarse e os que non tiveran poderían seguir facendo unha vida máis ou menos “normal”, por suposto, tomando todas as precaucións para non contaxiarse. Deste xeito poderías manter moito mellor a economía e a xente non tería que estar encerrada. Pero o tema dos test foi moi desastroso, cando non estaban defectuosos, non os podiamos usar.

12.   Cres que o COVID-19 pode marcar un antes e un despois no funcionamento sector?

Eu creo que mentres non se consiga unha vacina si, porque se está falando que para outono ou inverno podemos empezar a ter brotes outra vez e as empresas non o van a soportar.

Penso que debía haber máis consultas a cada sector e a cada tipo de traballo para ver un pouco que necesitan e que melloras se poden facer. Non se poden poñer regras xerais porque non todos somos iguais. Un deportista e unha persoa que ten que estar nun barco con moita xente nun espazo reducido son dous casos completamente diferentes.

A ver en que remata todo isto, porque xa se comezan a ver bastantes problemas de liquidez nas empresas. Que o dano ás empresas non era fácil minimizalo, porque había que asumir máis riscos. Pero eu creo que puido ser máis levadeiro.

13.   Que sacarías en positivo?

Non creo que con todo isto lle fora ben a ninguén.

14.   Como ves o futuro do sector?

Eu o que digo é que se non se negocia mellor en Bruselas para poder pescar máis, cando os peixes de tempada están polas nosas augas, estamos fastidiados. Por exemplo, sardiña hai un montón, só que saen os ecoloxistas dicindo que non. Haberá que preguntar ao sector e ir coa xente dos barcos. Por que só podemos pescar 30.000 toneladas de cabala e outros países 300 ou 400.000? Están acabando co sector con todo isto.

Ademais, se permitiran máis capturas, xeraríase máis traballo e, polo tanto, máis riqueza para o país e só poñen trabas. A ver cando falle a industria que facemos.

15.   Cres que podemos falar dun sector pesqueiro 5.0?

Nós o tema da dixitalización intentamos telo o máis ao día posible porque nos axuda a axilizar os procesos. Non usamos venda online porque a nosa venda é orientada a maioristas e eles mesmos teñen esa canle, entón non tería sentido competir contra o noso propio cliente. Eu creo que de cara a empresas máis pequenas pode ser unha boa maneira de subsistir. Polo menos eu oín que moito peixeiro/a e minorista de abastos aguantou a situación grazas á venda online. Cada vez as redes inflúen máis, está claro.

16.   Para rematar, agora que á xente de a pé ten a oportunidade de escoitar a alguén do sector, que lles dirías?

Só que se debería de fomentar máis o consumo de peixe fresco dende as institucións. Polo demais, isto pasará e o que non nos mata, fainos máis fortes. Oxalá nuns anos sexa unha anécdota.